Aslı Bostancı: Sesimiz bizim biricik imzamız

Evet, kesinlikle! Yaptığım tüm çalışmalar benim için bütünsel bir akış sağlıyor ve birbirini besliyor.

Ses beden benim için bu dünyanın kozmik enstrümanları olarak içimizden akan şifa enerjisini uyandırıp, farkındalıkla yönlendirebilmemiz için bize rehberlik eden bir pratik. Ses beden buluşmalarında bedenimizle, dolayısıyla bizi çevreleyen evrenle daha derin bir bağ kurabilmemizi sağlıyor. Aslında hali hazırda kurulu olan bu bağı tekrar hatırlayabilmemizi amaçlayan bir çalışma. Ses beden buluşmalarında nefesle, hareketle, sesle bedenin farklı olasılıklarını deneyimleyebileceğimiz egzersizlere, oyunlara, paylaşımlara ve ritüellere alan açıyoruz. Kendi sesimizi ve nefesimizi kullanarak bedenimize dolmak, tüm hücrelerimizle bir ekip olarak yaşadığımızı hissetmemize yardımcı oluyor. Bu da bizi zihinsel farkındalıktan bedensel farkındalığa geçiş yapabileceğimiz, daha geniş olasılıkların bulunduğu ve anda olabileceğimiz bir alana davet ediyor. Bu değerli davet aslına bakarsanız aynı zamanda evrenin davetidir. Her şeyin ses olduğu titreşimler, frekanslar evreninde bedenimiz de sestir. Bu sesi parlatmak ve genişletmek; bedenimizde salıverilmeyi bekleyen seslerin özgürleştirilmesiyle mümkün olabiliyor. Kendi özgün sesimiz bizim biricik imzamız ve en büyük şifa kanallarımızdan birisi. Kendi sesimizi kabul etmek, sesimizle bedenimizle hizalanmak; öz kaynakla hizalanmamızı destekliyor ve bu fiziksel gerçeklikte güçlü bir merkezden yayılabilmemize yardımcı oluyor. Böylece uyanık irade merkezimizi ve özgün varlığımızı sevgiyle kucaklayabiliyoruz.

Sesin mucizelerine tanık olmak ve hayatımı dönüştüren hediyelerimi paylaşabilmek benim için heyecan ve ilham dolu bir deneyim. Paylaşabildiğim için çok mutlu ve minnettar hissediyorum.

Birebir ses şifası seansı, sempatik rezonans prensibi üzerine kurulu bir enerji çalışması. Burada amaç bedenin tekrar akort edilmesi ve sağlıklı bir şekilde titreşebilmesini sağlamaktır. Bu seans esnasında kuvvetli bir niyetle ana kaynakla hizalanarak danışanın ihtiyacını enerji olarak hissetmeye çalışıyorum ve şifanın kaynağının danışanın bedeninde uyandırılması için evrenin enerjisine kanallık yapıyorum. Kendi sesim, Tibet çanakları, toning forks, şaman davulu, çıngıraklar, monochord gibi şifalı enstrümanlar yardımıyla elementlerin bilgeliği ve rehber ruhların desteğiyle doğayla uyumlu şifalı titreşimler üreterek, danışanının fiziksel ve enerji bedenini akort etmek için kalpten kalbe şifa ile çalışıyorum.

Ses banyosu da yine sempatik rezonans prensibi üzerine kurulu bir grup dinletisi. Burada kalp merkezimize bağlanma niyetiyle ses ile derin gevşeme sağlayan bir meditasyon alanı yaratıyorum.

Dua ve şifa amacıyla kendi sesimin, Tibet çanaklarının, davul, monochord, çıngıraklar ve diğer şifalı sesleri alana ördüğüm elementlerin ve güç hayvanlarının şifasıyla desteklenen bir atmosferi paylaşıyorum.

Ses beden buluşmaları da bir önceki soruda detaylı cevapladığım, kendi özgün sesimizle buluşmayı amaçlayan bir kolektif şifa ritüeli.

Benim için ses, özgün halimizi ve kendi gerçeğimizi açığa çıkarmak için bir araç oldu. Kendi gerçeğimiz, öz varlığımız, oluşumuz doğası gereği mucizevidir.

Benim için bedenin kendi varlığı, oluşu zaten çok şiirsel. Uvakuva ya da gelecekten dualar da Müzede Sahne kapsamında Sabancı Müzesi'nin bahçesinde uzun çınar ağaçlarıyla çevrelenmiş taş kalıntılar içerisinde bir ritüel performansı olarak gerçekleşti. Sesim ve bedenim; alanı, performansın hikayesini ve alımlayıcıları birbirine örüyor aslında ve alana yayılıyor, bir küre gibi alanı sarmalıyor. Tümünün ilişkisi benim için çok şiirsel, duyusal, duygusal ve bütüncül. Bu varlığın kendisi zaten sanattan bağımsız olamaz.

Genelde performans için genel olarak bir niyet ve var oluş hali üzerine odaklanıyorum. Bu niyeti kalbimde kuvvetlendirerek performans içerisinde anda olduğum zaman orada düşünce olmuyor, anda bir oluş hali yaşanıyor sadece. Etkileyici olan da o haldir zaten, bu dünyaya ait gelmez ve daha yüksek bir yerden beslenir. Benim niyetim bu kaynak enerjisiyle etkileşim halinde olan aktif bir alan yaratmak oluyor. Bunun dışında performanslar çok spontane şeyler olduğu için kendimi anın bilgeliğine bırakıyorum. Düşünmek anla ve bedenle kopukluk yaratan bir eylem, düşünmeye başlarsam bir şekilde kendimi anda olmaya geri çekerim. Performans içerisindeyken daha çok genişletilmiş bir farkındalık halinde kalmaya niyetli oluyorum.