Son Söz
Aleksey Borisoviç, kızını ziyaret etmeye karar vererek bir telgraf yollar ve Moskova’ya gelir. Ancak rehber olan kızı, turist gezdirmek üzere Orta Asya’da gezide olduğu için, kızını bekleme karar veriyor ve evde damatla birlikte kalmaya başlar. Damadı ise işinden ücretsiz izin almış, tezini bitirmek için eve kapanmıştır.
Bu durum, her ikisi açısından da beklenmedik durumlara yol açmaya başlar: Bambaşka koşullarda yetişip yaşamış iki ayrı kuşaktan Sovyet insanı bir yandan bir mekânı paylaşırken bir yandan da, bir tarihin ve güncelliğin ayırdına varırlar ve zamanı da paylaşmaya başlarlar.
Özellikle İkinci Savaş / Anayurt Savunması sonrası Sovyet sinemasında güçlü bir şekilde hissedilen mizahi unsurla yine karşılaştığımız bu filme Hutsiyev’in lirizmi ve bir hüzün de eşlik ediyor.